Alles is altijd de schuld van links!

Het is weer zover. Het kabinet is gevallen. Boem. Opnieuw. De zoveelste val in een eindeloze reeks bestuurlijke afbrokkelingen. En waar lag het deze keer aan? Juist, aan asiel. Wéér. Blijkbaar is dit dossier het politieke equivalent van een bananenschil: elke regering glijdt er uiteindelijk over uit. En dit keer was het niet zomaar een kabinet, maar het meest rechtse kabinet in de recente geschiedenis. Een coalitie die zó ver naar rechts was gekanteld dat zelfs de waterpas van Thierry Baudet begon te piepen.

Onder leiding van Dick Schoof, een technocraat zonder politiek profiel, dachten VVD, NSC, PVV en BBB het wel even te fixen. Asiel? Opgelost. Stikstof? Gefikst. Boeren? Gered. Veiligheid? Geborgd. En dan niet met vage plannen, maar met daadkracht! En wat bleek? Vier partijen zonder visie leveren precies dát: beleid zonder richting. Geen oplossing voor het stikstofprobleem, geen perspectief voor de boeren, het lerarentekort werd nijpender, en het openbaar vervoer? Doodgemoedereerd uitgekleed tot je zonder auto nog net je buurtsuper haalt, mits je geluk hebt met de buurt.

En toch—toch—hoor je het fluisteren, nee, het bulderen in talkshows, opiniepagina’s en op sociale media: het is de schuld van links!

Links. Die marginale, electorale schaduw waar nauwelijks nog een Kamermeerderheid mee valt te smeden, laat staan een regering. Links, dat al sinds de jaren zeventig geen dominante machtsfactor meer is geweest. Links, dat nu al buitenspel wordt gezet alsof het een bedorven pak yoghurt is. Maar ja, als je jarenlang zelf aan het stuur hebt gezeten en het land nog steeds in de kreukels ligt, moet je wat: scapegoats maken.

De vijand heet Frans Timmermans. Een man die in vrijwel elk ander Europees land als een redelijke staatsman zou worden gezien, is hier tot "het rode gevaar" gebombardeerd. Hij is te links, te elitair, te Europees, te... capabel. De man die klimaatdossiers door de Brusselse moloch wist te slepen en op het wereldtoneel aanzien geniet, wordt door VVD’ers en PVV’ers in één adem genoemd met de ondergang van Nederland.

Dilan Yesilgöz, zelf leider van de partij die het land inmiddels langer regeert dan menig dictator zijn eigen paleis schoonmaakt, twijfelt of ze wil samenwerken met de PVV. Ze sluit wél al direct GroenLinks/PvdA uit. Waarom? Want dat is toch het échte gevaar. Mensen die praten over armoedebestrijding, kansengelijkheid, rechtsbescherming. Eng hoor. Geen dictators, geen Orban-verheerlijking, geen Poetin-sympathie—nee, gewoon sociaal beleid. Onacceptabel!

En de media? Die spelen vrolijk mee. Bij elke politieke crisis is het commentaar voorspelbaar: Links heeft het klimaatdebat verziekt, Links wil te veel reguleren, Links snapt de burger niet, Links, links, links. Niemand lijkt zich af te vragen waarom we dan na twintig jaar rechtse politiek met de grootste problemen ooit zitten: woningnood, verwaarloosde infrastructuur, doorgeslagen marktdenken in zorg en onderwijs, en een rechtsstaat die door partijen als de PVV wordt uitgehold.

Maar nee, de mantra blijft: alles is de schuld van links.

Alsof het niet de VVD was die jarenlang het onderwijs kapot bezuinigde.
Alsof het niet het CDA was dat de boeren decennia lang voorloog.
Alsof het niet de PVV is die de rechtsstaat als hinderpaal ziet.

De kiezer mag straks weer kiezen. En die kiezer doet ertoe. Maar laten we alsjeblieft niet meegaan in de collectieve geheugenstoornis dat links de oorzaak is van de puinhopen die vooral door rechts zijn veroorzaakt. Als we blijven geloven dat de oplossing ligt in het uitsluiten van sociaal-democratisch denken, dan krijgen we opnieuw een kabinet dat niets doet voor wie het nodig heeft—maar wel altijd iemand anders de schuld geeft.

En dan, als het hele kaartenhuis weer instort?
Dan weten we allemaal hoe het liedje gaat:
"Alles is altijd de schuld van links!"