De migratie-obsessie

Op 29 oktober staan de verkiezingen voor de deur. En wat zien we? De kranten, de talkshows en de politieke debatten lijken nog maar om één onderwerp te draaien: migratie. Asiel. Vluchtelingen. Alsof dat het enige is wat er nog toe doet in dit land.
En daar kijk ik met groeiende frustratie naar. Want terwijl partijen elkaar verdringen om strengere grenzen en hardere taal, branden onze echte crises gewoon door: stikstof, woningnood, de zorg, het onderwijs.

Een land in de greep van één thema

Migratie is uitgegroeid tot het toverwoord waarmee politici aandacht oogsten. Want het is makkelijk scoren met gevoelens van onvrede en angst. De beelden van volle opvangcentra of tentenkampen roepen emoties op — maar ze vertellen niet het hele verhaal.

Feit is: in 2024 bestond slechts 14,5 % van de totale migratie naar Nederland uit asielzoekers of nareizigers, dit op ruim 300.000 immigranten. De rest komt voor werk, studie of gezinshereniging. En van die asielzoekers blijft slechts een deel definitief in Nederland.

Kortom: asiel is een beperkt onderdeel van de migratiebeweging. Maar als je naar het politieke debat luistert, zou je denken dat het dé oorzaak is van alle problemen — van woningnood tot zorgdruk. Dat is niet alleen misleidend, het is ook gevaarlijk.

De echte problemen liggen elders

Neem het stikstofdossier. Dat is de olifant in de kamer die velen liever negeren. De BBB doet alsof het probleem vanzelf verdwijnt als we er niet meer over praten. Ze willen “realistisch beleid”, wat in praktijk betekent: niets doen, doorgaan met vervuilen, en hopen dat Brussel het vergeet.

Maar de feiten zijn onverbiddelijk: de stikstofuitstoot verlamt onze woningbouw, infrastructuur en landbouwvernieuwing. Bouwend Nederland waarschuwt dat tot 244.000 woningen niet gebouwd kunnen worden zolang dit niet wordt opgelost. En ondertussen lopen de natuurgebieden verder achteruit.

En dan de PVV. Die roept van alles — grenzen dicht, Brussel uit, Nederland weer van “ons” — maar biedt geen enkel uitvoerbaar plan. Geen oplossing voor de woningnood, geen visie op duurzame energie, geen idee over onderwijs of zorg. Het is politiek als schreeuw, niet als oplossing.

De VVD? Die zit inmiddels 16 jaar aan de macht. Zestien jaar! En wat hebben we gezien? Geen deuk in een pakje boter. De partij die zichzelf graag presenteert als “verantwoordelijk bestuur” is verworden tot een club die de oren laat hangen naar populisten. In plaats van koers te houden, huilt ze mee met de wolven in het bos.

Hun beloftes over woningbouw, stikstof, klimaat en zorg zijn keer op keer blijven steken in overlegtafels en poldercompromissen. Nederland heeft geen gebrek aan rapporten — we hebben gebrek aan visie en lef.

De verkeerde prioriteiten

Terwijl het politieke toneel wordt opgeslokt door asielcijfers, wachten honderdduizenden Nederlanders op een woning.

• Het woningtekort is inmiddels ruim 400.000 huishoudens.
• Huurprijzen rijzen de pan uit.
• Jongeren blijven noodgedwongen bij hun ouders wonen.

En in de zorg? We kampen met structurele personeelstekorten, wachtlijsten en vergrijzing. In het onderwijs verdwijnen docenten, klassen groeien, leerlingen vallen uit.

Dat zijn de échte crises. Dáár moeten onze miljarden, onze aandacht en onze politieke energie heen. Maar in plaats daarvan voeren we debatten over tentenkampen en “opvang in de regio”, alsof dat de toekomst van dit land bepaalt.

Wat deze obsessie ons kost

Elke week dat migratie het hoofdonderwerp blijft, verspillen we tijd, geld en politieke energie aan symboolpolitiek.
We hebben gezien hoe het kabinet struikelde over asielopvang, terwijl klimaatwetgeving, zorgplannen en onderwijsinvesteringen bleven liggen.
En telkens weer die reflex: “de grenzen moeten dicht”, “Nederland is vol”. Maar Nederland is niet vol — het is verstopt in bureaucratie, stikstofregels, vastgoedbelangen en gebrek aan regie.

Het is ironisch: de partijen die het hardst roepen over migratie, blokkeren tegelijkertijd de oplossingen voor de problemen die wél zoden aan de dijk zetten.

Een ander Nederland is mogelijk

Wat we nodig hebben is beleid dat integraal durft te denken. Niet “asiel versus woningbouw”, maar een langetermijnvisie waarin duurzaamheid, rechtvaardigheid en menselijkheid samengaan.

• De stikstofcrisis aanpakken met structurele verduurzaming in landbouw en industrie.
• Versneld bouwen, met emissieloze bouw en prioriteit voor starters en zorgmedewerkers.
• Investeren in onderwijs en zorg — de fundamenten van een gezonde samenleving.
• Migratie zien als onderdeel van een mondiale werkelijkheid, niet als zondebok voor binnenlandse politieke onmacht.

Migratie is geen vloek. Het is een realiteit van een wereld in beweging. De uitdaging is om die beweging te sturen met rechtvaardigheid en menselijkheid — niet met angst en afleiding.

Tot slot

Politiek gaat over keuzes. En de komende verkiezingen vragen één simpele vraag: willen we een land dat zich blindstaart op migratie en angst, of een land dat de moed heeft om de echte problemen aan te pakken?

Ik weet waar ik voor kies.
Niet voor cynisme of schijnzekerheid.
Maar voor eerlijkheid, solidariteit en duurzame vooruitgang.



Want de migratieobsessie is niet onze redding. Het is onze afleiding.