NSC kan zichzelf beter opheffen

De politieke arena heeft weer een klap te verduren gekregen. Pieter Omtzigt, de man die jarenlang het geweten van de Tweede Kamer werd genoemd, heeft aangekondigd dat hij opstapt. Zijn besluit heeft niet alleen een politieke aardbeving veroorzaakt, maar brengt ook een somber vooruitzicht voor zijn jonge partij Nieuw Sociaal Contract (NSC). De partij, die nog in de kinderschoenen staat, lijkt nu al op een onvermijdelijk dood spoor te zitten.

Het vertrek van Omtzigt voelt als het weghalen van de spil uit een ingewikkeld uurwerk. NSC is immers gebouwd op zijn naam, zijn vermeende integriteit en zijn vasthoudendheid. Zonder hem blijft er weinig over. Hoewel de partij in theorie bestaat uit meer dan alleen Omtzigt, is het duidelijk dat zijn persoonlijke aantrekkingskracht de magneet was die duizenden kiezers aantrok. Het idee van een partij die fundamentele hervormingen in de democratie en het bestuursapparaat wil doorvoeren, klinkt nobel, maar zonder een boegbeeld met de statuur van Omtzigt mist NSC de geloofwaardigheid om deze ambities waar te maken.

Daar komt bij dat Omtzigt al jaren balanceerde op de rand van een burn-out, of er zelfs volledig in zat. Zijn ongekende werklust en toewijding aan dossiers zoals de toeslagenaffaire eisten een zware tol. De politieke arena, met haar harde debatten en constante druk, is geen gezonde omgeving om te herstellen van zulke mentale en fysieke uitputting. Het is dan ook geen verrassing dat Omtzigt uiteindelijk voor zijn gezondheid heeft gekozen. Maar dit maakt ook duidelijk hoezeer NSC afhankelijk was van een leider die al geruime tijd over zijn grenzen heen ging.

Kijkend naar de geschiedenis, zijn er genoeg voorbeelden van partijen die hetzelfde lot troffen. Denk aan de LPF na de dood van Pim Fortuyn, of aan Trots op Nederland na het vertrek van Rita Verdonk. Charismatische leiders brengen hun partij vaak naar grote hoogten, maar hun vertrek leidt vaak tot een snelle val. Voor NSC lijkt dit scenario zich nu al af te spelen. De partij heeft geen tijd gehad om een breed fundament te bouwen dat onafhankelijk van Omtzigt kan functioneren.

Wat resteert, is een ongemakkelijke waarheid: NSC kan zichzelf beter opdoeken. Het voortbestaan van een partij zonder duidelijke identiteit, strategie of leider lijkt niet alleen een verspilling van tijd en middelen, maar ook een risico voor de politieke stabiliteit. De duizenden kiezers die hun hoop op Omtzigt hadden gevestigd, blijven nu verweesd achter. In plaats van hen een helder alternatief te bieden, dreigt NSC te verzanden in interne verdeeldheid en irrelevantie.



Het opstappen van Omtzigt mag dan onvermijdelijk zijn geweest, maar het roept ook de vraag op of de oprichting van NSC niet een overmoedige gok was. Politiek bedrijven vereist niet alleen idealisme, maar ook een stevig fundament, een breed draagvlak en vooral continuïteit. Zonder Omtzigt mist NSC dat allemaal. Misschien is het tijd om eerlijk te zijn en te erkennen dat een Nieuw Sociaal Contract zonder Pieter Omtzigt een belofte is die nooit waargemaakt kan worden.