Rellen in Den Haag

Wie de rellen in het Laakkwartier van Den Haag deze week niet meegekregen heeft, moet onder een steen gelegen hebben.

X (voorheen Twitter) stond er vol van. Politici hadden er een hoop over te zeggen. Er was zelfs een debat over aangevraagd met Kamervragen.

Wat was er aan de hand? Twee Eritrese groepen gingen met elkaar op de vuist op een doordeweekse avond. Daarvan was de eerste groep regeringsgezind. De tweede groep was juist tegen diezelfde regering in het moederland. Zo zullen we het maar even heel erg zwartwit nemen. Aan het eind van de avond was het Opera Zalencentrum op de Fruitweg flink beschadigd, en dat is dan nog een understatement. Ook hulpverleners liepen gevaar. Het is dus logisch dat hier schande van gesproken werd, door sommigen in extremer taalgebruik dan anderen.

Deze oproer doet wel de volgende vragen opwerpen over het vluchtelingenbeleid vanuit door oorlog onveilige landen. Als we het willen gaan specificeren, dan moeten we gaan inzoomen op politieke vluchtelingen. Als we die twee uit elkaar willen houden, dan was de eerste groep strikt oorlogsvluchteling, de tweede politieke vluchteling uit een oorlog. Een mijns inziens terechte uitroep was dan ook dat we conflicten elders mogelijk kunnen importeren. Daarbij zijn dan twee vragen, die we als samenleving moeten willen beantwoorden: 1. Is dit wenselijk?, en 2. Hoe willen we een rel als deze in de toekomst gaan voorkomen?

Dit laat onverlet dat we de morele plicht hebben om kwetsbare mensen op te vangen. Zoals in de welbekende gelijkenis van Jezus de Samaritaan degene was die de in elkaar geslagen man hulp gaf en verzorgde, zo moeten wij er zijn voor onze naasten die nare omstandigheden hebben moeten doormaken in hun thuisland en thuisomgeving. We moeten barmhartig zijn en naastenliefde tonen, ook wanneer we geen directe dankbaarheid terugzien. Dat betekent echter niet dat er geen grenzen zijn en we alles, inclusief vernielingen van andermans eigendom, moeten tolereren. Alles toestaan, met als gevolg dat er over je heen gelopen wordt, is namelijk ook geen liefde. Dat mogen we best even scherp hebben.

Als dat een strenger asielbeleid betekent met betrekking tot wetsovertredingen, dan zouden we dat wellicht moeten overwegen. In eerste instantie zijn mensen hier in principe te gast. Er zijn ook bepaalde verwachtingen aan zowel een gastheer als een gast; zijnde een goede ontvangst aan het adres van de eerste en het respecteren en waarderen van de geboden ruimte door de tweede. Als het daar in de kern al misgaat, dan kan het niet zijn dat daar geen consequenties aan verbonden zijn. Dat zou namelijk ook onrechtvaardig zijn.

Bij dezen wil ik dan de voorzichtige oproep doen om toch die maatschappelijke discussie op te wekken en er rationeel mee om te gaan. Ik wil geen gevoelsargumenten horen aan weerszijden van het politieke spectrum. Laten we hier als volwassenen onder elkaar over praten.